дод

1. унд. с. Руҳий ёки жисмоний азобга чидай олмай чиқарилган қаттиқ товуш; бақириқ, фарёд.

1. Дод! Войдод! Кимсаной, сен ўлгунча мен ўлсам бўлмайдими, болам! А. Обиджон, Аканг қарағай Гулмат

2. Бу юракни сиқадиган жимликдан у дод! деб юборай деди. С. Аҳмад, Уфқ

3. Эрталаб жуда ёмон аҳволга тушди: уйнинг у бошидан бу бошига дод деб юмалайди. А. Қаҳҳор, Асарлар

2. Хавф-хатардан ёки қўрқувдан ёрдамга чақириб чиқарилган қаттиқ овоз; бақириқ.

1. Дод солмоқ.

2. Дод! Дод, одамлар, келинглар! Дод, бек ўзига ўт қўйди. Ҳ. Ғулом, Машъал

3. Қиз ҳозир бошига қоп кийдирилишини билди-ю, бор овози билан дод солиб қичқира бошлади. П. Қодиров, Юлдузли тунлар

4. — Дод! Войдод! Қароқчилар босди! — довон орқасидан икки хотин фарёд кўтариб чиқди. М. Исмоилий, Фарғона тонг отгунча.

5. Ҳозир беҳисоб туёқлар остида қолиб янчилишини сезди-ю, дод солиб қичқирди. П. Қодиров, Юлдузли тунлар

3. кўчма Ёмон ном, ёмонлик, ёвузлик.

1. Дод қолдирма, от қолдир. Мақол

2. Яхшидан от қолади, Ёмондан — дод. Мақол

4. кўчма Адолатсизлик ёки азоб-уқубатдан нолиб қилинган оғзаки ёки ёзма арз, шикоят, фиғон.

1. [Домла Ғофирга:] Қани, додингни айт, нима додинг бор? Ҳамза, Бой ила хизматчи

2. Азиза додини кимга айтишини билмай, қон-қон йиғлади. Ў. Ҳошимов, Қалбингга қулоқ сол

дод сўзи қатнашган жумлалар: